"یک دوستی" که آمده توی وبلاگش نوشته که چرا دختران ایرانی هی خودشان را سانسور میکنند، که چرا رها نیستند، که چرا دختران ایرانی پسر مورد علاقه شان را نمیبوسند یا دستش را نمیگیرند که مبادا غرورشان بشکند و یا نجابتشان را حفظ کنند..
حالا من میخواهم به کلی حرفش را تکذیب کنم. دخترهای ایرانی طرفشان را می بینند و چنین رفتار هایی میکنند..دخترهای ایرانی به خاطر ترس از جهنم و حفظ نجابت و غرور و اینجور مزخرفات نبوده که مرد مورد علاقه شان را نبوسیده اند.
اینطور دخترها، که "این دوست" معتقد بود یک روزی عقده ای میشوند، مردهای ایرانی را خیلی خوب میشناسند.
همین مردهایی که فریاد روشن فکری شان گوش آدمی را کر کرده است و معتقدند دخترها باید رها باشند واین ها ، همین ها برای یک دختر سنگین و بانجابت احترام بیشتری قائل میشوند و اگر روزی چنین دختری به آنها یک لبخند کوچک بزند و آنها را بقول معروف آدم حساب کند! کلی ذوق میکنند و تشنه ی اینجور دخترهای بقول خودشان "خوب" میباشند..
اینجا مشکل پسرهای ایرانی هستند و نه دخترهای ایرانی.
ما مجبوریم خودمان را با طرز فکر پسرهای جامعه وفق دهیم که اگر احیانا روزی پسر مورد علاقه مان را ببوسیم، بعدش همان پسر به ما انگ فاحشه میزند.
پسرهای ایرانی فکرشان بیمار است...اگر من نوعی بیایم روزی پسر مورد علاقه ام را ببوسم، همان پسر با خودش فکر میکند این دختر اگر دختر درستی بود که من را نمیبوسید اگر من را بوسیده، اگر دست من را گرفته، لابد دست پسر دیگری را هم میگیرد!
و اینگونه میشود که دختران ایرانی خودشان را سانسور میکنند..اینگونه میشود که نمیخواهند در نظر ذهن بیمار پسرهای ایرانی خراب شوند.
این ها را گفته ام که بدانید ما از ترس جهنم و گناه و اعتقاد به دین نیست که رعایت میکنیم خیلی چیز هارا. این ها برای این است که نمیخواهیم شخصیتمان خرد شود..غرورمان له شود. و پسری که روزی گمان میکردیم عاشقمان است توی چشممان زل زل نگاه کند و بگوید: تو که دختر موجهی نیستی..که اگر دختر خوبی بودی مرا نمیبوسیدی،که من نسبت به تو سرد شده ام. بعد ما را له کند،ما را از همه ی مردهای دنیا متنفر کند و باخودمان بگوییم دیگر به هیچ مردی حتی نگاه نخواهیم کرد.
علاقه